Mały szpitalny epizod

Z jakimś neurochirurgiem w roli głównej. Przyszedł jakiś taki z równoległego szpitala na "konsultacje" podobno. Bez kitla, szwędał się w pokoju lekarzy, posiedział tam chwilę, pogapił się w kompa i potem w końcu przylazł. Rąsie założone na piersiach, morda wysoko i mówi czytając moje nazwisko z kartki na najlepszym, jak się okazało łóżku na sali, czyli moim: 

- "pani N...."

Prostuję się na łóżku i mówię:

- "Tak, to ja, słucham?!"

Pytam czy się położyć, czy mogę siedzieć.

- "Tak jest dobrze."

drugie pytanie:

"Co pani jest?"

Ja gały jak nie wiem, no ale odpowiadam grzecznie:

- "Nie wiem, bolała mnie głowa, miałam dwa dni wymioty, podobno mam jakiegoś guza, sama nie wiem."

- "A czy teraz głowa panią boli?"

- "Nie, teraz po kroplówkach wcale."

- "Jaki dzisiaj mamy miesiąc?"

- "Chyba grudzień."

Wyszedł nadal bez kitla, nie przedstawiony, nie wiem kto zacz, bo plakietki z nazwiskiem z racji nie posiadania kitla nie miał ani be ani me ani kukuryku ani pocałuj mnie w dupę. Ale się nie przejęłam, bo wiedziałam, że on i tak do niczego nie jest akurat mnie potrzebny. Później tylko miał jeszcze takie "konsultacje" z kobitką obok, która jak się okazało nie mogła ruszać głową, bo miała coś ze rdzeniem kręgowym. Też bez kitla, nawet nie wyprosił gości pani obok, żeby z tą główną zainteresowaną porozmawiać, o co też dwie pozostałe kobitki się później pokłóciły. Jedna eks-lekarka, że jak to, że goście nie wyszli jak były "konsultacje". Jakie kurde konsultacje? To się wchodzi i mówi: "Przepraszam Państwa jestem taki to a taki, stąd i stąd, teraz są konsultacje i proszę wyjść!" No ludzie! To lekareczka dźwignęła ciśnienie pani z ostatniego łóżka (tej od gości) aż się o nią martwiłam! Ale potem wyszły obie - lekarka i ta od rdzenia. No, ale tą od rdzenia też męczył - latał do niej pytać co chwilę, czy się JUŻ zdecydowała na operację u niego. A ta, że spokojnie, że rodzina jeszcze szuka alternatywy. Zatkał się i polazł. Wyszła w kołnierzu i do Łodzi podobno pojechali.

Zostałam sama z Babunią na pierwszym łóżku i oglądałyśmy sobie TV a mój Mężulek naprawił jej stolik, bo miała krzywo i radyjko, żeby sobie mogła słuchać, bo jej coś przerywało. No i mnie przyniósł przedłużacz z samochodu, żeby mi zmienić ustawienie mojego najlepszego na sali łóżka, przy którym nie było kontaktu i musiał ciągnąć go z przeciwnej ściany. Wyregulował i poszedł jak zwykle przed zamknięciem.

Co za człowiek z tego neurochirurga, do prawdy!

DN na luzie o guzie