Chojraczyć trzeba umieć - IO dej ejtiin

Orkiestra chrapiących budziła mnie dzisiejszej nocy kilka razy. Pompa na szczęście tylko raz, za to o 3.30. Zasnęłam z powrotem bez problemów, ale jak świtało, obudził mnie ból. Głowy mej osobistej. Jedynej. Myślę sobie - „Przejdzie! Pewnie znowu ciśnienie na dworze jest do bani”. Tak sobie myślałam i myślałam katując się aż do 11.00, kiedy to w końcu zlitowałam się sama nad sobą i poszłam do pielęgniarki, żeby mi coś dała. Zadzwoniła po moją panią doktor, która rano na obchodzie na pytanie czy wszystko w porządku i czy nic mnie nie boli usłyszała, że nic, i że wszystko jest OK. Kłamczuszek. Chciałam być twardzielem, ale mi nie wyszło:/ Snułam się po kątach. Nawet spać się nie dało, bo ćmiło aż miło... Nie mówiąc o zmianie poziomu – kucniesz – boli, wstaniesz – jeszcze gorzej. Poddałam się i poszłam.

Pani doktor kazała mi pokazać język i na jego widok wydała z siebie zdziwione „Oooo, pani D. musimy panią nawodnić, ile pani dzisiaj piła?” - „Niewiele szczerze mówiąc, bo ta głowa mnie boli aż nic się nie chce, nawet pić.”

A mówiłam Wam, jak się kiedyś odwodniłam?

Po pobycie w sanatorium. 21 lat temu. (Jezu, jak to brzmi... „21 lat temu”...)

Story ow maj lajf! - Czek dys ałt:

Jak byłam mała, to jeździłam do sanatorium dla dzieci do Rabki. Dla dzieci w problemami z górnymi drogami oddechowymi. Jako dziecko często chorowałam – angina kilka razy do roku, to był standard. Rodzice załatwili mi wyjazd do Rabki. Na sześć tygodni. Dla siedmioletniego dziecka tyle czasu, to straaasznie dużo, wierzcie mi! Tata, chcąc nauczyć mnie, doskonale znanej jemu sztuki oszczędzania, na te półtora miesiąca zaopatrzył mnie w pieniądze w kwocie, uwaga! 30zł. Do picia w sanatorium dawali najczęściej kawę zbożową, której ja nie cierpiałam jak nie wiem! Herbatę czy kakao jeszcze piłam, ale kawa przeważała. Pieniądze, których i tak było strasznie mało, rozeszły się w tempie ekspresowym. Zwłaszcza, że jako dziecko miałam bardzo duże parcie na słodycze. Poszłam któregoś dnia do sklepu i kupiłam taaaakiiiieeeeego wieelkieeeego lizaka. Świdra. Kolorowego jak tęcza, za 11zł. Trochę tego, trochę tamtego i kasa się rozeszła. A pić, nadal nie piłam. Tym sposobem wróciłam z sanatorium po sześciu tygodniach odwodniona i wylądowałam w szpitalu na kolejne trzy, albo dwa. Fajnie, co? Potem byłam w Rabce jeszcze trzy razy, ale wracałam za każdym razem odpowiednio nawodniona i nawet szczęśliwa, jednak w dalszym ciągu jednakowo spłukana. A także z szerokim zasobem słów ze śląskiej gwary podłapanych od moich zaciągających rówieśników!

Ogólnie piję dużo, ale dzisiaj naprawdę nie miałam ochoty na nic. Poza sokiem osobiście robionym przez mojego kochanego T. Wczoraj mój tata stwierdził, że T. nie musi mi mówić, że mnie kocha, wystarczy, że zrobi mi sok ze świeżych owoców i warzyw. Wstaje w tym celu przed pracą, o 6.00 i robi mi soki. Ten śpioch! Jak ja mu się odwdzięczę?

Śniadania nie zjadłam aż do 12.00. W zasadzie zdecydowałam się na nie na chwilę przed obiadem, bo dopiero wtedy mi wrócił apetyt i chęci do życia. Wypiłam duży worek NaCl i Mannitol, czyli „metanol”, który już piłam w grudniu w szpitalu w Częstochowie a potem w Sosnowcu po operacji. Od momentu „wypicia” życie znowu nabrało sensu, tylko co się teraz nachodzę do łazienki... Znak, że nerki pracują;D

Sala pełna. Do jutra. Jutro wyjdą dwie, w sobotę ta dzisiejsza – najświeższa. Ma fajną perukę. Taki blond-bob.

Już kombinuję jaki sobie kolor „walnę” po wyjściu, oczywiście po tym jak odrosną mi włosy. Żeby było śmieszniej te, co to jeszcze mi nawet nie wypadły! Ciekawe kiedy w końcu zacznę linieć. I gdzie dokładnie. Wtedy się dowiem, gdzie było to cholerstwo. Tam był, tam celuje Cyklop, tam linieję. Proste. A potem odrastają i ciach farba!

Żeby w domu nie było hałasu, to muszę rozejrzeć się za jakimiś naturalnymi, ziołowymi specyfikami. „Nie farbuj, to szkodzi, farby są toksyczne, szkodzą, zwłaszcza, że kładziesz na głowę (Seriously?...) a głowa wchłania te toksyny. Poza tym masz taki ładny swój kolor!” Ta yhm! Piękny! Taki mysi. Bez wyrazu. Nie i koniec! Zanim dojdę do ciemnych zacznę od blondu, przez czerwony a może i różowy aż do brązu i do czekolady, którą kiedyś miałam. Tak mi było ładnie w tej czekoladce!

Teraz siedzę sobie odcięta od świata, bo z słuchawkami na uszach i czekam na T. <3, który ma przyjechać po pracy koło 16.30, do tego czasu bardzo możliwe, że w kółko poleci Paradise Coldplay. Może coś napiszę, w końcu już nadaję się do życia.

Proszę jak dwie foliowe torebeczki wypełnione cieczą wracają człowiekowi radość życia!

DN nwlbjpg