Szczęście na Onkologii - IO dej tłenti fri

Tak! Można być szczęśliwym będąc pacjentem Instytutu Onkologii! Na moje szczęście składa się wczorajsza przeprowadzka, spokój jaki mam na sali, współlokatorki, szczególnie Alicja, i ogólnie moje pozytywne nastawienie, które do mnie wróciło :) Znowu patrzę na naświetlania pod kątem, że JUŻ 13, czyli za chwilę połowa, a nie dopiero i "o Boże, jeszcze aż 17 do końca" :D

Mam już od dzisiaj internet normalnie, więc i to dodaję do czynników wzmagających moje zadowolenie z życia:)

Dodatkowo już około 14 przyjechał T. z zapasem przepysznych soków, które nadal wstaje dla mnie wyciskać o 6.30. Posiedzieliśmy 4h razem i po lampach, na które standardowo zeszłam sobie nie wołana o 17.00, pojechał widocznie zadowolony z mojego nastawienia do życia i do pobytu tutaj :)
Pojechaliśmy sobie do LeClerca na małe zakupy, w tym kilka rzeczy również dla Ali. Pierwszy raz od czterech miesięcy zasiadłam za kółkiem mojego bolida:) Jak się okazało wcale nie zapomniałam jak się to robi i pomknęliśmy te kilka kilometrów na małe zakupy. T. cynkął mi fotkę i wysłał do mam, z których jedna zapowiedziała mu, że ma z tego powodu przerąbane, a druga ucieszyła się, że tak się szczerzę do zdjęcia - znaczy, że humor mi dopisuje, z czego i ona się cieszy :D

Ala mi dzisiaj powiedziała, że mogę dostać z sekretariatu jakiś wniosek na perukę. Tzn. na refundację do 250zł. Sama nie wiem. Może nawet i kupię. Tak jak Ala - będzie później do zabawy dla dzieci, albo żeby mieć ubaw jak sobie mój T. ją przymierzy:D
Powinnam ją chyba kupić zwłaszcza, że muszę niebawem wyrobić sobie paszport a nie mam żadnego aktualnego zdjęcia, zresztą te zdjęcia się przecież niedawno pozmieniały - poważna mina, bez nakrycia głowy, jakiś włos wypadałoby mieć. Wypadałoby, żeby wszystkie nie wypadły;) Mnie wszystkie pewnie nie wypadną, ale przecież nie zrobię sobie zdjęcia do paszportu, który jest ważny 10 lat z łysym plackiem nad czołem. A potem nie będę mogła nikomu go pokazać, bo wstyd ;)

DN nwlbjpg