Frustrująca bezczynność

Od dwóch dni czekam na tą jedną tabletkę, którą miałam dostać wczoraj albo dzisiaj, a już jest prawie pewne, że dostanę nie wcześniej niż jutro. W związku z tym nie wiem też czy jutro mnie wypuszczą do domu, bo moja lekarka wspomniała, że możliwe, że zostanę do soboty.

Och! Jak cudownie jest siedzieć tu od wtorku i czekać na jedną małą tabletkę. Bezczynnie. Bezsensu. Do tego właśnie przed chwilą skończyłam książkę :( Mam współlokatorkę. Leżąca - po operacji kręgosłupa. Jest młoda, pewnie nawet młodsza ode mnie, ale w ogóle nie chce mi się z nią gadać. Jak zresztą z nikim. Jej pewnie ze mną też, bo nic nie mówi. No i obie jesteśmy z tego powodu szczęśliwe. Ja na pewno.

Zaczynam się denerwować i coraz bardziej niecierpliwić tym czekaniem. Znowu kolejny dzień nic, takie bezsensowne tracenie czasu. Mogłam gdzieś iść, ale nie, bo nie wiadomo przecież czy w tym momencie akurat nie zechcą nafaszerować mnie pigułą. Znając moje szczęście, wyszłabym i pewnie później dowiedziałabym się, że mnie szukali i przez to muszą mi podać dopiero jutro, bo się spóźniłam itp. Wyszłoby na to samo, z tą różnicą, że teraz gniję w sali bez potrzeby. No i ta książka... Musiała mi się skończyć, cholera, a dwóch nie brałam, bo przecież "zaraz mnie wypuszczą"... Sucks!

DN na luzie o guzie